فسانه ی شهر

صبا به لرزش تن سیم تار را مانی 
 به بوی نافه سر زلف یار را مانی 
 به گوش یار رسان شرح بی قراری دل 
 به زلف او که دل بی قرار را مانی 
 در انتظار سحر چون من ای فلک همه چشم 
بمان که مردم چشم انتظار را مانی 
سری به سخره ی زانوی غم بزن ای اشک 
 که در سکوت شبم آبشار را مانی 
به پای شمع مه از اشک اختران ای چرخ 
 کنار عاشق شب زنده دار را مانی 
 ز سیل اشک من ای خواب من ندیده هنوز 
 چه بستری تو که دریا کنار را مانی 
گذشتی ای مه ناسازگار زودگذر 
 که روزهای خوش روزگار را مانی 
 مناز این همه ای مدعی به صحبت یار 
 که پیش آن گل نورسته خار را مانی 
 امان نمی دهی ای سوز غم به ساز دلم 
بیا که گریه ی بی اختیار را مانی 
 غزال من تو به افسون فسانه در همه شهر 
 ترانه ی غزل شهریار را مانی 
نوید نامه ات ای سرو سایه پرور من 
 بگو بیا که نسیم بهار را مانی

_________________________ه.الف سایه

هر شب...

تو را گم می کنم هر روز و پیدا میکنم هر شب

بدینسان خوابها را با تو زیبا می کنم هر شب

 
تبی این گاه را چون کوه سنگین می کند آنگاه

 
چه آتشها که در این کوه برپا می کنم هر شب

 
تماشایی است پیچ و تاب آتش ها .... خوشا بر من

 
که پیچ و تاب آتش را تماشا می کنم هر شب

 
مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست

 
چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب

 
چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو

 
که این یخ کرده را از بی کسی  ها می کنم هرشب

تمام سایه ها را می کشم بر روزن مهتاب

 
حضورم را ز چشم شهرحاشا می کنم هر شب

 
دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش

چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب

 
کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟

که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب

((محمد علی بهمنی))

عشق بی حاصل

دردا

 دردا که درد ما به دوایی نمیرسد

 وین کار ما به برگ و نوایی نمیرسد

 در کاروان غم چو جرس ناله میکنم

 در گوش ما چو بانگ درایی نمیرسد

 راهی که میرویم به پایان نمی‌بریم

 جهدی که میکنیم بجایی نمیرسد

 این پای خسته جز ره حرمان نمیرود

 وین دست بسته جز به دعایی نمیرسد

 بر ما ز عشق قامت و بالاش یک نفس

 ممکن نمیشود که بلایی نمیرسد

 هرگز دمی به گوش گدایان کوی عشق

 از خوان پادشاه صلایی نمیرسد

 گفتم گدای کوی توام گفت ای عبید

 سلطانی این چنین به گدایی نمیرسد

عبید زاکانی

قدرناشناسی _ حافظ