درد عشق

دردیست درد عشق که هیچش طبیب نیست

گر دردمند عشق بنالد غریب نیست

دانند عاقلان که مجانین عشق را

پروای قول ناصح و پند ادیب نیست

هر کو شراب عشق نخورده‌ست و درد درد

آنست کز حیات جهانش نصیب نیست

در مشک و عود و عنبر و امثال طیبات

خوشتر ز بوی دوست دگر هیچ طیب نیست

صید از کمند اگر بجهد بوالعجب بود

ور نه چو در کمند بمیرد عجیب نیست

گر دوست واقفست که بر من چه می‌رود

باک از جفای دشمن و جور رقیب نیست

بگریست چشم دشمن من بر حدیث من

فضل از غریب هست و وفا در قریب نیست

از خنده گل چنان به قفا اوفتاده باز

کو را خبر ز مشغله عندلیب نیست

سعدی ز دست دوست شکایت کجا بری

هم صبر بر حبیب که صبر از حبیب نیست

تو کیستی؟!

تو کیستی، که من اینگونه بی تو بی تابم؟

شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم .

تو چیستی، که من از موج هر تبسم تو

بسان قایق، سرگشته، روی گردابم!

تو در کدام سحر، بر کدام اسب سپید؟
تو را کدام خدا؟
تو از کدام جهان؟
تو در کدام کرانه، تو از کدام صدف؟
تو در کدام چمن، همره کدام نسیم؟
تو از کدام سبو؟

من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه!
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین، آه!
مدام پیش نگاهی، مدام پیش نگاه!
کدام نشاه دویده است از تو در تن من؟

که ذره های وجودم تو را که می بینند،
به رقص می آیند،
سرود میخوانند!

چه آرزوی محالی است زیستن با تو
مرا همین بگذارند یک سخن با تو:
به من بگو که مرا از دهان شیر بگیر!

به من بگو که برو در دهان شیر بمیر!

بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف!
ستاره ها را از آسمان بیار به زیر؟
ترا به هر چه تو گویی، به دوستی سوگند

هر آنچه خواهی از من بخواه، صبر مخواه.
که صبر، راه درازی به مرگ پیوسته ست!

تو آرزوی بلندی و، دست من کوتاه
تو دوردست امیدی و پای من خسته ست.
همه وجود تو مهر است و جان من محروم
چراغ چشم تو سبزست و راه من بسته است.

"""""فریدون مشیری"""""

عشق

نک ناز ز من و نیاز از عشق

قبله منم و نماز از عشق

از لاله نماز صبح خیزد

وز چشم شقایق اشک ریزد

بوی تو تراود از زبانم

ریزد گل یاس از دهانم

خندد در زندگی به رویم

بندد در غم به گفتگویم

ریزد سحر، عطر عشق بر باد

شیرین کند آرزوی فرهاد

آهسته‌ترک، که یار خفته است

ای مرغ! مخوان، بهار خفته است

ای روز! تو را به جان خورشید

ای شام! تو را به جان ناهید

ای تشنه! تو را به آب سوگند

ای عشق! تو را به خواب سوگند

جز عشق دگر سخن مگویید

غیر از گل عاشقی مبویید

هان خسته و مانده در کویر است

آهوی نگاه، اگر اسیر است

زان پیش که سر بریدش از تن

آبی بدهیدش از دل من

آبی که ز چشم عشق جوشید

آهوی دل منش بنوشید

نوشید صدای عشق را جان

پرواز گرفت به سوی جانان

جانان من، آفتاب فرداست

عشقم نفس صدای دریاست

من آب، ز چشم باغ نوشم

تن را به شب، آفتاب پوشم

شعر پایانی سریال سربداران در هنگام تبعید شیخ حسن جوری  

ساقی...

______________________________________________صائب تبریزی

زندگی

مهدی اخوان ثالث

چونی بی من؟

فسانه ی شهر

صبا به لرزش تن سیم تار را مانی 
 به بوی نافه سر زلف یار را مانی 
 به گوش یار رسان شرح بی قراری دل 
 به زلف او که دل بی قرار را مانی 
 در انتظار سحر چون من ای فلک همه چشم 
بمان که مردم چشم انتظار را مانی 
سری به سخره ی زانوی غم بزن ای اشک 
 که در سکوت شبم آبشار را مانی 
به پای شمع مه از اشک اختران ای چرخ 
 کنار عاشق شب زنده دار را مانی 
 ز سیل اشک من ای خواب من ندیده هنوز 
 چه بستری تو که دریا کنار را مانی 
گذشتی ای مه ناسازگار زودگذر 
 که روزهای خوش روزگار را مانی 
 مناز این همه ای مدعی به صحبت یار 
 که پیش آن گل نورسته خار را مانی 
 امان نمی دهی ای سوز غم به ساز دلم 
بیا که گریه ی بی اختیار را مانی 
 غزال من تو به افسون فسانه در همه شهر 
 ترانه ی غزل شهریار را مانی 
نوید نامه ات ای سرو سایه پرور من 
 بگو بیا که نسیم بهار را مانی

_________________________ه.الف سایه

هر شب...

تو را گم می کنم هر روز و پیدا میکنم هر شب

بدینسان خوابها را با تو زیبا می کنم هر شب

 
تبی این گاه را چون کوه سنگین می کند آنگاه

 
چه آتشها که در این کوه برپا می کنم هر شب

 
تماشایی است پیچ و تاب آتش ها .... خوشا بر من

 
که پیچ و تاب آتش را تماشا می کنم هر شب

 
مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست

 
چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب

 
چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو

 
که این یخ کرده را از بی کسی  ها می کنم هرشب

تمام سایه ها را می کشم بر روزن مهتاب

 
حضورم را ز چشم شهرحاشا می کنم هر شب

 
دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش

چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب

 
کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟

که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب

((محمد علی بهمنی))

عشق بی حاصل

دردا

 دردا که درد ما به دوایی نمیرسد

 وین کار ما به برگ و نوایی نمیرسد

 در کاروان غم چو جرس ناله میکنم

 در گوش ما چو بانگ درایی نمیرسد

 راهی که میرویم به پایان نمی‌بریم

 جهدی که میکنیم بجایی نمیرسد

 این پای خسته جز ره حرمان نمیرود

 وین دست بسته جز به دعایی نمیرسد

 بر ما ز عشق قامت و بالاش یک نفس

 ممکن نمیشود که بلایی نمیرسد

 هرگز دمی به گوش گدایان کوی عشق

 از خوان پادشاه صلایی نمیرسد

 گفتم گدای کوی توام گفت ای عبید

 سلطانی این چنین به گدایی نمیرسد

عبید زاکانی